Tijdens de coronapandemie werden mensen opgeroepen om zoveel mogelijk thuis te werken. Maar ook waren horecagelegenheden veelal gesloten. Waar kon je nog iemand ontmoeten of nieuwe gezichten tegenkomen? Ook op straat zag je vaak maar weinig mensen. Met weinig reden om je te verplaatsen of angst voor verspreiding van het virus werd vaak maar binnengebleven. En op de spaarzame plekken waar je nog iemand tegenkwam moest meestal het gelaat grotendeels bedekt zijn met een mondkapje.
Voor alleenstaanden kon het een eenzame tijd zijn met weinig menselijke interactie. Een weinig inspirerende periode. Toch schreef ik in het voorjaar van 2021, midden in een lange en overwegend grauwe lockdown, een van m'n vrolijkste nummers. Lentekriebels en het vooruitzicht van een mooie zomer werkten blijkbaar inspirerend. Ook al was er weinig echt lentegevoel en bleef daarna ook die mooie zomer uit. Het zou een “summer of love” worden, werd beweerd. De zomer van het jaar ervoor was tenslotte ook vrij van maatregelen en nu hadden mensen bijna anderhalf jaar crisis achter de rug. Het liep toch anders en krampachtig werd er genoten onder druk van tegennatuurlijke regels zoals afstand houden, mondkapjes dragen en stil blijven zitten bij muziek. En livemuziek in de horeca was daarbij ook nog eens verboden.
Het vooruitzicht van een mooie zomer hield me tijdens de lange lockdown toch op de been. En bij gebrek aan nieuwe contacten stelde ik me voor hoe het zou zijn als de mondkapjes weer af mochten en er onder een paar fonkelende ogen een mooie lach zou verschijnen. Zo een waardoor de wereld even stil zou komen te staan, je de ellende van de pandemie compleet kon vergeten en dat we dan zonder een woord te zeggen allebei zouden weten dat er een vonk is overgeslagen. Want in zo'n grote wereld, moet er ergens toch iemand zijn die bij je past; iemand die je zonder woorden kan verstaan...