Een van de eerste Nederlandstalige nummers die ik schreef was “Laat me leven”. Een strijdlied tegen depressie en angst. Het was als het ware een schreeuw vanuit het midden van die gevoelens. Tijdens de coronacrisis voelde het vrij veilig om dit te uiten omdat veel mensen zich door de lockdowns depressief voelden. Helaas kende ik zulke gevoelens al langer. Nu was ik vastbesloten ertegen te vechten. Maar met een oorlogsverklaring is de strijd natuurlijk nog niet gestreden. Nee, dan begint het gevecht pas echt. En inderdaad, het werd heviger. Vorig jaar februari zodanig dat ik me realiseerde dat er iets drastisch moest veranderen. Dat lukte enigszins door mezelf een bepaalde rust toe te staan. Maar daarmee was de strijd natuurlijk nog niet beslist; het was hooguit een wapenstilstand.
De rest van het jaar kostte alles me bovengemiddeld veel energie en in de zomer moest ik erkennen dat ik me overspannen voelde. Voorzichtig durfde ik dat soms ook naar anderen, maar bang om m'n kwetsbaarheid naar de buitenwereld te tonen deed ik dat toch zo min mogelijk en bleef ik zelfs toen nog doormodderen. In de laatste weken van het jaar merkte ik steeds vaker dat er een grens was bereikt, of eigenlijk dat ik er al ver overheen was gegaan.
Toen er in januari een periode van relatieve rust aanbrak, was het klaar. Die rust bleek heel dringend nodig. Iemand heeft me in die tijd toch aan het denken gezet over waarom ik mezelf, en daarmee ook anderen, toch zo in de weg kon zitten. Iemand die het in de maanden ervoor was gelukt om door muren heen te breken die ik uit zelfbescherming om mezelf heen had gebouwd. Het leverde antwoorden op die zo diep in mezelf verborgen zaten dat ik ze jarenlang zelf niet eens meer wist. Nu breek ik een klein deel van die muren af op een plek waar iedereen het kan lezen. Dat is best eng maar daarmee ook een belangrijke overwinning. En op die manier kan ik iets negatiefs omzetten in iets positiefs, zoals ik dat natuurlijk ook doe met muziek.
Het Nederlandstalige album dat ik schreef en opnam in 2020 en 2021 en dat sindsdien nog grotendeels op de plank ligt, heeft als rode draad de weg van donker naar licht. Zelfliefde en zelfacceptatie en het afrekenen met relaties uit het verleden die niet langer goed voor je zijn, inclusief de relatie met jezelf, of oude delen van jezelf. Geschreven uit een verlangen naar deze gevoelens. Als een schreeuw vanuit het midden van de spanningen, angst en depressiviteit die me op dat moment in het donker hielden. Schijnbaar had ik nog stappen te zetten, voordat deze nummers het licht mogen zien. Nu is het tijd!
“Laat me leven! Laat me zijn, laat me zien, laat me horen, laat me voelen wie ik ben!”
Fragment van "Laat Me Leven", live in Theater Peeriscoop in Gorinchem, 2021