Laat me leven!
Bijgewerkt op: 13 mrt.
Een van de eerste Nederlandstalige nummers die ik schreef was “Laat me leven”. Een strijdlied tegen depressie en angst. Het was een schreeuw vanuit het midden van die gevoelens. Tijdens de coronacrisis voelde het vrij veilig om dit te uiten, omdat veel mensen zich door de lockdowns depressief voelden. Helaas kende ik zulke gevoelens al veel langer. Nu was ik vastbesloten ertegen te vechten. Maar met een oorlogsverklaring is de strijd natuurlijk nog niet gestreden. Nee, dan begint het gevecht pas echt. En inderdaad, het werd heviger. Met begin 2022 de grootste klap die ik tot dan toe had ervaren. Niet eerder liet de combinatie van depressiviteit en woede naar mezelf me zo schrikken als op die dag in februari, en ik realiseerde me dat er iets drastisch moest veranderen. Dat lukte enigszins door mezelf een bepaalde rust toe te staan, waardoor ik na deze val weer overeind krabbelde. Ik wist door te gaan terwijl ik m'n innerlijke strijd toch weer verborgen hield. Die strijd was natuurlijk nog lang niet beslist, het was hooguit een wapenstilstand.
De rest van het jaar kostte alles me bovengemiddeld veel energie en in de zomer moest ik erkennen dat ik me overspannen voelde. Voorzichtig durfde ik dat soms ook naar anderen, maar bang om m'n kwetsbaarheid naar de buitenwereld te tonen, deed ik dat toch zo min mogelijk en bleef ik zelfs toen nog doormodderen. In weken dat ik veel door mensen werd omringd en druk was met werk, leverde het me steeds vaker ook lichamelijke klachten op, zoals terugkerende hoestbuien. De laatste weken van het jaar liep ik mentaal en emotioneel op m'n laatste benen en werd daarmee een steeds minder prettig persoon voor mezelf en mensen in m'n omgeving.
Toen er in januari een periode van relatieve rust aanbrak, was het klaar. Die rust was dringend nodig. Ik kon, eigenlijk letterlijk, niet meer opstaan, nauwelijks de deur nog uit of iemand te woord staan, op maar enkele momenten na. Meestal was dat in het bijzijn van m'n beste vriend. Ook die vriend had tot voor kort m'n depressiviteit nauwelijks in de gaten. We kennen elkaar bijna twintig jaar, kunnen werkelijk over alles praten, maar toch weet ik ook voor hem een bepaalde kwetsbaarheid verborgen te houden. De muren die ik om mezelf heen heb gebouwd, zijn er zelfs voor de mensen die het dichtst bij me staan.
Toen ik begin van dit jaar overspannen en depressief thuis zat, heeft iemand me toch aan het denken gekregen over waarom ik mezelf, en daarmee ook anderen, toch zo in de weg kon zitten. Iemand die het in de maanden ervoor was gelukt om door die muren heen te breken en door te dringen tot een deel van mij dat ik niemand eerder had toevertrouwd. In ieder geval meer dan twintig jaar niet. Daardoor wist ik in deze periode van rust ook zelf weer tot dat deel van mezelf door te dringen en lukte het om eerlijk te zijn over ver weggestopte gevoelens. Het levert me nu antwoorden op die zo diep in mezelf verborgen zaten, dat ik ze jarenlang zelf niet meer wist, hoe luid m'n vraag soms ook klonk. Ik praatte tegen muren die ik zelf had gebouwd. Nu breek ik daar een klein deel van af op een plek waar iedereen het kan lezen. Dat is best eng maar daarmee ook een belangrijke overwinning. Het durven noemen van de woorden angst en depressie als onderdeel van mezelf is een grote stap in het oplossen ervan. Of beter gezegd: het ermee leren leven. Het een plek te kunnen geven zodat het hopelijk makkelijker wordt om ermee om te gaan, en om negatieve effecten ervan op mezelf en anderen kleiner te maken en het juist om te zetten in iets positiefs, zoals muziek.
Het Nederlandstalige album dat ik schreef en opnam in 2020 en 2021, en dat sindsdien nog grotendeels op de plank ligt, heeft als rode draad de weg van donker naar licht. Zelfliefde en zelfacceptatie en het afrekenen met relaties uit het verleden die niet langer goed voor je zijn, inclusief de relatie met jezelf, of oude delen van jezelf. Geschreven uit een verlangen naar deze gevoelens. Als een schreeuw vanuit het midden van de angst en depressiviteit die me op dat moment in het donker hielden. Schijnbaar had ik nog stappen te zetten, voordat deze nummers het licht mogen zien. Nu is het tijd!
“Laat me leven! Laat me zijn, laat me zien, laat me horen, laat me voelen wie ik ben!”
Fragment van "Laat Me Leven", live in Theater Peeriscoop in Gorinchem, 2021.