Ja, ik ga het doen! Ik ga een blog bijhouden. Voor wie? Allereerst voor mezelf als uitlaatklep en verder voor wie het maar wil lezen. En waarover? Ja, dát weet ik dus nog niet... Maar juist die bevrijdende gedachte helpt me nu de stap te zetten om hier eindelijk mee te beginnen. Ik heb vaker hele verhalen geschreven, die ik dan meestal voor mezelf hield, sporadisch in blog-vorm ergens plaatste of een enkele keer in een krant gepubliceerd zag. En ik ben in de corona-tijd begonnen met het schrijven aan een boekje bij mijn Nederlandstalige nummers. Het voelt enigszins gek om zomaar iets uit te brengen, dus had ik me al vaker voorgenomen om meer online te plaatsen. Ook omdat ik gewoon graag vaker wil schrijven. Alleen wist ik nooit goed hoe of waar ik moest beginnen; er is te veel wat me interesseert en bezighoudt om te kunnen kiezen voor een bepaalde richting. Laat daar dan dus deze eerste blog maar over gaan!
Als kind had ik al een brede interesse in alles om me heen. Ik wilde weten hoe dingen in elkaar zaten en waarom alles was zoals het was. Het moet de mensen om me heen soms gek gemaakt hebben als ik eraan terugdenk. Ik had een onuitputtelijke energie en interesse en kon mezelf gemakkelijk urenlang vermaken, met bijvoorbeeld een boek of huiswerk van school. Of met creatieve bezigheden; tekenen, schrijven, kleien, knippen en plakken waren een succes garanderende manier om me stil te krijgen. Waar het jochie van toen gebleven is, is een lang verhaal en zeker niet iets om in één – laat staan de eerste – blogpost kwijt te kunnen. Maar ik zal er ongetwijfeld later op terugkomen. Het is iets waar ik, net als heel veel dingen in het leven, best veel over na kan denken en waarvan het goed is om m'n gedachten erover op papier te zetten. Voor mezelf, maar wie weet heeft iemand anders er ook ooit iets aan. Toch is er meer waar ik over wil schrijven; die brede interesses heb ik namelijk nog steeds, en ik vind het moeilijk om m'n creativiteit in een hokje te moeten stoppen. Misschien omdat ik als kind ervaren heb hoe het is om zelf in een hokje gestopt te worden; te moeten meegaan in keuzes die voor jou gemaakt zijn, volgens de boekjes gelabeld te worden zodat mensen denken te weten hoe ze met je om moeten gaan. En hoe beperkend dit kan werken op hoe je door je omgeving wordt gezien, maar ook de vrijheid die je voelt om jezelf te kunnen zijn en jezelf te durven uiten.
“The enemy of art is the absence of limitations” is een beroemde quote van Orson Welles. Daar zit natuurlijk wel iets in, want bepaalde beperkingen kunnen helpen om richting te geven. Als je geen kant kiest om op te gaan gaan, kun je eindeloos op een kruispunt blijven wachten, of blijven cirkelen op een rotonde. Zo is in dit geval de keuze om een blog te schrijven ook een bepaalde beperking, of liever gezegd een richting die ik kies. Alleen kan ik niet kiezen tussen onderwerpen, zoals actualiteiten die me raken, mentale gezondheid, m'n passie voor muziek of andere interesses. Deze blog wordt dus een mix van dat alles. Daarbij wil ik elke week iets online plaatsen. Maar omdat m'n inspiratie niet in wekelijkse golven komt, kan het zijn dat ik daarvan afwijk. Ook zal het soms in de vorm van een songtekst zijn, bijvoorbeeld met uitleg daarbij. Of misschien een gedicht. Ik wil er voor mezelf als het ware een soort creatieve stortplaats van maken.
Hopelijk vind je in wat ik schrijf iets wat je zoekt, of helpt het je zoeken naar wat je vindt. Iedereen heeft een stem, een eigen verhaal, en daarmee op de een of andere manier iets toe te voegen aan deze wereld. Dit wordt een van mijn manieren, naast m'n verschillende muzikale en andere creatieve uitingen. Het eerste gedicht dat ik hier plaats, sluit aan op deze blog. Ik hoop dat m'n teksten je zullen inspireren of prikkelen, dat je er kracht uit mag putten en ze vooral met plezier zult lezen!
X D