De sterren hebben me altijd gefascineerd. Toen ik nog de nare gewoonte had om te roken, zat ik vaak 's avonds of 's nachts in de tuin en kon ik bij een heldere hemel de tijd compleet vergeten, starend naar al die kleine lichtjes in de lucht. Mijn gedachten vulden zich dan met een prettige leegte. Zoals de ruimte waarin ik keek. Er bestaat buiten onze aarde oneindig veel, en alleen al die gedachte hielp me regelmatig de problemen of zorgen waar ik mee zat te relativeren. Ik realiseerde me daarbij ook dat ik terugkeek in de tijd; door de grote afstand naar de sterren zien we hoe ze er soms vele jaren geleden uitzagen en zien we zelfs sterren die al lang niet meer bestaan. Een bizarre en vooral mooie gedachte dat ze dus worden overleefd door het licht dat ze schijnen, en dat ze daarmee tot ver buiten denkbare grenzen zichtbaar zijn en invloed hebben.
Van alle sterren staat de zon voor ons natuurlijk het dichtstbij. Als die te zien is, is het licht en hebben we eigenlijk aan die ene ster genoeg om te kunnen zien hoe laat het is en welke kant we opgaan. Maar de zon schijnt niet altijd. Het kan niet altijd licht zijn en dat geldt ook voor het leven. Het zijn dus de donkere momenten, de nachten die iedereen onvermijdelijk beleeft, waarin we houvast moeten zien te vinden in lichtpuntjes die - hoe klein ze soms ook zijn - zich overal om ons heen bevinden. En als je je best doet om ze te zien, je niet laat afleiden door kunstmatig licht, merk je dat het er veel meer zijn dan je denkt.
Deze metaforische gedachte gaf me kracht toen ik zo'n donker moment beleefde. Gelukkig, als je je wat langer in het donker begeeft, wennen je ogen er een beetje aan. En omdat mijn hoofd nooit stilstaat, lukte het om langzaam maar zeker weer vorm aan alles om me heen te geven, ook als ik het door het donker nog niet zo goed kon zien. Iemand dichtbij – diegene weet het zelf – was voor mij in deze periode een belangrijk lichtpunt. Het inspireerde me tot het maken van muziek waarin ik m'n gevoel kwijt kon en ontspanning vond. Muziek heeft wat dat betreft altijd een helende kracht. Op die manier ontstond ook de compositie Following The Stars, vernoemd naar deze inspirerende gedachte van lichtpuntjes in het donker, die richting geven als de zon even niet schijnt. Sinds januari breng ik onder het pseudoniem Dani Rós neoklassieke pianomuziek uit en dit is de derde single, te beluisteren via de link hieronder. Hopelijk geeft dit lied je als luisteraar ook wat licht als het even donkerder is, of als de zon wel voor je schijnt gewoon een prettige ontspanning.
Luister hier naar Following The Stars: https://open.spotify.com/track/2tzUaUpAgDnq55jLnDymr8?si=9SlQ6vKPR6etKxkcJGDm4A
X D
Comments